Zondag 8 september was het startzondag in de Kruiskerk.
Deze dienst was niet alleen bijzonder door het toneelstuk waarin de vergelijking uit Mattheüs 20: 1-16 werd uitgespeeld, of de foto’s en opnames die van de aanwezige gemeenteleden zijn gemaakt, of de heerlijke maaltijd; voor mij was de dienst extra bijzonder omdat muziek er zo’n grote rol in speelde. Wat een voorrecht om een bijzondere muziekgroep bij de dienst te hebben en zelfs een eigen gemaakt lied te mogen horen; een lied dat perfect aansloot op de vergelijking uit Mattheüs en de verkondiging. Ook het zingen van het lied “Vreugde, vreugde, louter vreugde” gaf mij een heel warm en bijzonder gevoel van binnen.

Muziek speelt een belangrijke rol in mijn leven. Toen ik zes jaar was, ben ik begonnen met blokfluit spelen en ondertussen speel ik zo’n tien jaar althoorn. Thuis en in de kerk leerde ik echter ook al snel dat je geen instrument hoeft te kunnen spelen om muziek te maken en ervan te genieten. Onze stemmen, handen en voeten kunnen ook prima dienen als onze instrumenten. Die universaliteit van muziek vind ik een van de mooiste dingen die er is. Toch ben ik vaak ook blij dat we tijdens het zingen op muzikale begeleiding van het orgel of andere instrumenten mogen leunen. Daarnaast kan ik als muzikant zeggen dat het begeleiden van kerkdiensten vaak ook buitengewoon leuk is. Toen ik nog in Friesland in Rinsumageest woonde, begeleidden wij met onze brassband Soli Deo Gloria allerlei bijzondere diensten. Mijn persoonlijke favoriet was de kerstmorgendienst, waarin het licht van de geboorte van Jezus en de muziek letterlijk en figuurlijk mag doorbreken in de duisternis. Maar ook in andere diensten vond ik het vaak een verrijking. Muziek geeft de mogelijkheid om vreugde en liefde, maar zeker ook zorgen en verdriet, uitdrukking of een stem te geven, zelfs als je daar zelf soms niet helemaal de goede woorden voor kan vinden.

Maar ook buiten de kerk zorgt muziek voor verbinding. Ik weet nog goed dat tijdens de coronaperiode het nummer “You never walk alone” van Gerry & The Pacemakers een gevoel van eenheid, saamhorigheid en doorzettingsvermogen uitstraalde. In de kerk gaat die verbinding nog veel verder. Naast de verbondenheid die we tijdens het zingen voelen met de aanwezige gemeenteleden, mogen we ons ook verbonden voelen met andere protestanten in heel Nederland en daarbuiten die dezelfde liederen zingen of eens hebben gezongen. Tevens bestaat er een verbinding tussen ons gezang tijdens wekelijkse diensten en het gezang van de generaties die ons voorgingen. Uiteraard zijn er nieuwe liederen bij gekomen en zingen we tegenwoordig uit meestal “het nieuwe liedboek”, maar de meeste psalmen zijn al zeer oud en worden al decennialang gezongen en gespeeld. Bovenal zorgt de muziek in de kerk voor de verbinding met God, aan wie al onze woorden en klanken zijn gericht.

Toen ik nog op de basisschool zat, zongen wij in de klas elke ochtend (kinder)opwekkingsliederen en dan vooral de liedjes van Ellie en Rikkert. In die tijd dacht ik eigenlijk nauwelijks na over het doel hiervan. Het was leuk en het ging over (voor mij) bekende Bijbelteksten, maar verder hechtte ik er niet heel veel waarde aan. Nu ik ouder ben, denk ik wel eens na over hoeveel mij dat heeft bijgebracht en hoe goed kerkelijke liederen aansluiten bij Bijbelteksten. In deze context is muziek vooral een middel om de belangrijkste boodschap en verhalen goed te laten beklijven. De Bijbellezingen en de verkondiging zijn essentiële delen van een dienst, maar de muziek is in waarde en inhoud minstens even belangrijk en zal in sommige gevallen beter blijven hangen. Dit besef zorgt er voor mij persoonlijk ook voor dat ik nog meer waardering en bewondering krijg voor mensen die zelf de mooiste liederen maken over Bijbelteksten en/of Gods eindeloze liefde en steun. Daarnaast vind ik het fijn en goed dat er ook steeds meer christelijke ‘popmuziek’ komt, bijvoorbeeld door zangeres Lauren Daigle en de muziekgroep Trinity. Voor veel jongeren zal dit een manier zijn om de muzikale verbinding met God ook in het dagelijks leven te blijven ervaren en om God de lof toe te zingen, al zullen er ook mensen zijn die dit te onconventioneel vinden (waarvoor uiteraard ook alle respect).

Dit alles zorgt ervoor dat ik erg dankbaar ben dat we tijdens de wekelijkse diensten, en daarbuiten, iedere keer opnieuw mogen meedelen in en genieten van (christelijke) muziek. De kracht en schoonheid van muziek zijn dingen die mij telkens weer blijven verbazen en betoveren, of het nou tijdens de kerkdienst is of tijdens een repetitie van de brassband. Wat mij betreft is het daarom ook geheel terecht om regelmatig te zeggen: “Dank U voor de muziek!”