Een indrukwekkend verhaal over de moeiten en zegeningen die elkaar in evenwicht houden.

Een oude vrouw komt bij de dokter en zegt: “Ik heb een hand vol klachten. Zal ik ze noemen?”
“Laat maar eens horen”, zegt de dokter.
“De 1^e vinger dat is mijn verloren man.
De 2^e zijn mijn lichamelijke klachten.
De 3^e vinger dat ik zo weinig meer kan doen.
De 4^e dat ik mij soms zo eenzaam voel.
De 5^e dat er om mij heen zoveel bekenden zijn weggevallen.”

“Dat is inderdaad een handvol”, antwoordt de dokter.
“Maar die andere hand dan?”, vraagt hij nieuwsgierig.
“Dat zijn mijn zegeningen. Wilt u die ook horen?”, vraagt ze.
“Graag”, zegt de arts.

“De 1^e vinger is dat ik elke dag voldoende eten heb.
De 2^e dat mijn huisje lekker warm is in de winter.
De 3e dat er mensen om mij heen zijn die mij helpen.
De 4^e dat ik de laatste tijd gespaard ben van nog meer ziektes en pijn.
De 5^e vinger dat ik voldoende geld heb om mijn rekeningen te betalen.”

De dokter kijkt naar haar beide handen.
De vrouw kijkt hem aan en zegt: “Twee handen die verdriet hebben gedragen, tranen gedroogd en wel eens tot vuisten gebald. Ook twee handen die weten wat leven is.
En weet u nou wat ik zo mooi vind, als ik mijn handen vouw tot een gebed?”
“Nee”, zegt de dokter.

“Als ik bid gebeurt er iets met mijn handen, dan gaat mijn hand met de zegeningen naar mijn hand met het verdriet. Dan vouw ik de vingers in elkaar en komen de moeilijke gebeurtenissen tussen de zegeningen in. Biddend breng ik mijn verdriet bij God. Daarna tel ik de zegeningen. Weet je, ik ben dankbaar dat ik twee handen heb, ze houden elkaar in evenwicht.
Ze houden mij in evenwicht en zo is mijn leven minder zwaar.”

De dokter knikt instemmend, vouwt de vingers van de ene hand tussen de vingers van zijn andere hand en blijft even verzonken in zijn eigen gedachten zitten.
Bron onbekend, herverteld door René Hornikx